Widelec (2)
| Numer inwentarzowy | Czas powstania | Wymiary w cm. |
|---|---|---|
| IPRM/ETN/209 | XX w. |
|
Opis |
Widelec z czterema ząbkami, profilowany o długości 20,5cm.
Szerokość części z ząbkami – 2,5cm, Rączka cienka u nasady, dalej rozszerzająca się, z rozetowymi wycięciami. Widelec zardzewiały. |
Historia obiektu |
Włosi najwcześniej zaczęli go używać, bo od X wieku widelce były wykorzystywane przy spaghetti. Drugie zaszczytne miejsce, przed Francją i Niemcami przypada Polsce.
W Polsce na dworze Zygmunta Starego znane były grabki do mięsa. Prawdopodobnie przywiozła je księżniczka Bona Sforza, gdy w 1518 roku przyjechała do Krakowa, by zostać żoną króla. Dopiero w XVII wieku widelce zaczęły upowszechniać się wśród szlachty i mieszczaństwa. Początkowo miały “dwa zęby”, później pojawiły się trójzębne. Widelce z dwoma ząbkami wyglądem przypominały widły, a używano ich w dość osobliwy sposób. Otóż, na widelec nabijano mięso tylko po to, by je otrzepać z sosu, a następnie zdjąć z widelca i rękoma włożyć do ust. To na dworze Króla Słońce (Francja) widelcom dodano ząbków. Najpierw jeden – bo zgodnie z ówczesnym obyczajem jadano trzema palcami, więc tyle ząbków musiały mieć widelce. Później dodano następny, a niektórzy wytwórcy dodawali nawet ząbek piąty. Podobno na polecenie kardynała Richelieu, który chciał uniemożliwić swoim gościom dłubanie widelcami w zębach, sztućce te specjalnie wygięto. Źródło: www.nawidelcu.pl, www.wilanow-palac.pl |
Stan zachowania: |
średni |
Opis dźwiękowy: |
brak |
Licencja: |
 Licencja CC BY 3.0 Polska |
Drukuj
