• Wysokość: 82
• Szerokość: 95/120
• Głębokość/długość: –

Opis

Nogi stołu są drewniane – toczone. Na wysokości ok. 10 cm od dołu nogi są połączone skrzyżowanymi belkami (deskami)), na ich łączeniu – zdobienie z drewna.

Historia     obiektu

Ofiarodawca – Ksiądz Kanonik Karol Serkis. Stół był na wyposażeniu starego kościoła w Mełgwi.

Ludzie przez bardzo długie wieki nie znali stołu w takiej postaci, jaką ma dziś. W najdawniejszych czasach stołem, tj. miejscem, gdzie układano jadło, była zwykła ściółka z trawy i liści, zabezpieczająca przed brudem ziemi. Po ściółce z trawy przyszła kolej na płachtę. Rozpościerano ja na równym, ubitym kawałku ziemi i na niej ustawiano potrawy. Następną postacią stołu była deska, która dla wygody kucających i klękających koło niej biesiadników otrzymała podstawki, które z czasem wydłużały się, aż zamieniły się w normalne stołowe nogi.

W Polsce stół znany jest od początku dziejów. Pisał już o nim Marcin Bielski (1495-1575), pierwszy z kronikarzy polskich.

W wiejskich chatach posiłki spożywano przy małym stołku, siadając wokół niego na stołkach o tej samej wysokości, jedząc ze wspólnej misy. Dość powszechnie funkcję stołu pełniły ławy. Można było na nich spać, siadać, a nawet przyrządzać posiłki. Jeszcze przed paroma wiekami stół był w chałupach prawdziwą rzadkością. Upowszechnił się tam dopiero w XVIII-XIX w., za przykładem dworów i miast. A i wówczas stół stał zwykle pod oknem ściany szczytowej izby, nakryty białym obrusem i przyozdobiony, użytkowany tylko w wyjątkowych okazjach, np. dla księdza.

Źródło: www.bibliotekawszkole.pl

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: