• Wysokość: 62
• Szerokość: 108
• Głębokość: góra: 63, dół: 55

Opis

Wieko o krawędziach otoczonych z trzech stron profilowaną listwą, z czwartej strony umocowane jest do tylnej ściany na prostych pasowych trzech zawiasach kowalskiej roboty Po bokach metalowe czarne uchwyty, jeden urwany.

Drewno zniszczone przez korniki.

Historia

Kufry to ozdobne skrzynie starannie i mocno zbudowane tak, że można było zamykać na klucz.

W kufrach przechowywano odzież, w którą członkowie rodziny ubierali się w dni świąteczne.

Najbardziej powszechne wśród kufrów są podstawy dwudzielne. Taką podstawę dwudzielną mają m. in. skrzynie z Rzeszowszczyzny, z Wielkopolski i z Lubelszczyzny. Najczęściej podstawy dwudzielne mają krawędzie boczne wycięte esowato.

Skrzynie i kufry, jako sprzęt schówkowy, należą do grupy najbardziej dekoracyjnych mebli ludowych. Skrzynie i kufry ludowe, jako meble będące efektem pracy wiejskiego cieśli lub stolarza, zakwalifikowano do sprzętów gospodarstwa domowego i uznano za jeden z ważnych elementów wyposażenia wiejskiej izby.

Do przechowywania odzieży odświętnej, różnych tkanin i bielizny pościelowej służyła skrzynia. Na przełomie XIX i XX w. obok skrzyń pojawiły się kufry z wypukłym wiekiem, malowane najczęściej na jednolity – zielony lub brązowy – kolor, wzbogacone żelaznymi okuciami. Z początkiem XX w. jedne i drugie zostały wyparte przez jedno i dwudrzwiowe szafy.

Źródło: Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego, Fryś – Pietraszkowa E., Ludowe kufry okuwane, „Polska Sztuka Ludowa” 1959 r.,

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

– mówi pan Adam Augustyniak

Licencja: