Maglownica ręczna (1)

Numer inwentarzowy Czas powstania Wymiary w cm.
IPRM/ETN/101 XX w.
  • Szerokość: 12
  • Głębokość/długość: 87 +  rączka

Opis

 Maglownica ręczna, drewniana z rączką w kształcie walca.

Maglownica ma 19 spłaszczonych karbów, część z nich ma wytarte brzegi.

Tył maglownicy jest gładki. Częściowo jest zniszczona przez korniki.

Historia

 Maglownica, inaczej zwana również wałkownicą, składała się z dwóch części: wałka oraz grubej deski z uchwytem, która miała formę karbowaną. Narzędzie powszechnie spotykane było u Słowian Północnych: na Wielorusi, Rusi, w Polsce, Czechach i na Słowacji.

Moszyński pisał o maglownicy, że była „najpospolitszem (…) narzędziem mnącem i gładzącem wypraną, wyschniętą bieliznę jest wałkownica (czyli maglownica)”.

W czasach, gdy gospodynie robiły pranie w pobliskich zbiornikach wodnych lub domowych baliach, tkaniny wykonane z włókien roślinnych w kontakcie z wodą i ługiem stawały się sztywne i szorstkie. Aby zaradzić niepożądanym skutkom prania wykorzystywano maglownicę, którą wygładzano podsuszoną bieliznę i płótna. Nawijano na wałek wypraną tkaninę tocząc po niej żłobkowaną częścią deski. W efekcie sztywne płótna nabierały elastyczności .
Maglownice ręczne bywały robione przez zaradnych gospodarzy lub chłopców starających się o rękę dziewczyny. Narzędzia przybierały różne formy: od najprostszych, spełniających funkcję użytkową, po formy bardziej wyszukane, dekoracyjne dla domu.

Źródło: www.etnomuzeum.eu, „Kultura ludowa Słowian” Kazimierz Moszyński, cz. I, 1929 r.

Stan zachowania:

 średni

Opis dźwiękowy:

 brak

Licencja:

 ccLicencja CC BY 3.0 Polska

⇐ Powrót

Print FriendlyDrukuj