• Wysokość: 90
• Szerokość: 88
• Głębokość/długość: 39

Opis

Historia     obiektu

Słowo kredens miało kiedyś inne znaczenie niż dzisiaj. Wiązało się z luksusem i dostatnim życiem. Było to bowiem specjalne pomieszczenie w pałacu albo na dworze, w którym przechowywano różne rzeczy codziennego użytku, np. obrusy, sztućce, tacy. Pomieszczenie to najczęściej znajdowało się między kuchnią i jadalnią. To tutaj służba kończyła przygotowywanie posiłku, układała talerze na tacy i stąd roznosiła dania do jadalni.

Ci, którzy nie mieli aż tyle miejsca, przechowywali sztućce czy talerze w specjalnych skrzyniowych meblach. I stąd wzięła się nazwa kredens w znaczeniu dzisiejszym.

W kredensie trzymano także zamknięte potrawy, sprawdzone jako nie zatrute – uwierzytelnione, z czym łączy się źródłosłów jego nazwy (łac. credo – wierzę). W formie okazalszej i zdobnej pojawił się w meblarstwie włoskim w szczytowym okresie renesansu (ok. 1500 r.) pod nazwą credenzone jako mebel pośredni pomiędzy skrzynią a szafą. Był niską, szeroko rozbudowaną szafką, zamykaną z przodu dwoma drzwiami (rzadsze okazy jedno- lub wielodrzwiowe), nad którymi znajdowały się także szuflady. Na wierzchu wystawiano przy szczególnych okazjach dzbany, misy puchary itp. bogate naczynia stołowe. Zazwyczaj zdobiony był dekoracją rzeźbiarską o motywach architektonicznych (fryzy, pilastry, cokół). W czasach późniejszych naśladowany i rozwijany w meblarstwie francuskim, gdzie powstały takie jego odmiany jak dressuar i bufet.

Źródło: wikisłownik, słownik Języka Polskiego, muratordom.pl

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: