Żelazko elektryczne (3)
| Numer inwentarzowy | Czas powstania | Wymiary w cm. |
|---|---|---|
| IPRM/ETN/216 | XX w. |
|
Opis |
Metalowe żelazko z rączką – uchwyt drewniany z wyżłobieniami na palce, przymocowana na dwie śruby. Z tyłu otwór na przewód, którego brak. |
Historia obiektu |
Ofiarowane przez Ks. A. Mizurę – zbierane od 1994 r.
Żelazko – urządzenie służące do prasowania, czyli wygładzania tkaniny za pomocą wysokiej temperatury i nacisku. Prasowanie działa, gdyż pod wpływem temperatury rozluźniają się więzy w cząsteczkach polimerów tworzących włókna tkaniny. Kiedy włókna są gorące, rozprostowują się pod naciskiem żelazka i zachowują kształt po ochłodzeniu. Niektóre tkaniny jak np. bawełna wymagają też zastosowania wody. W 1882 r. pojawiło się pierwsze żelazko elektryczne, ale ze względu na ograniczoną dostępność prądu nie prędko podbiło rynek (było bardzo ciężkie). Henry Seeley (wynalazca) umieścił wewnątrz elektrycznie podgrzewaną spiralę grzejną o mocy kilkuset watów, zasilaną z domowej sieci elektrycznej. Później dodano do żelazka termoregulator, pozwalający na utrzymanie żądanej temperatury z dokładnością do kilku stopni Celsjusza, a także urządzenia nawilżające, co pozwala łatwo prasować różne rodzaje tkanin. W 1910 r. w prasie reklamowano z powodzeniem jako ostatni krzyk mody i wygody żelazko spirytusowe. Dopiero w okresie międzywojennym unowocześnione żelazka elektryczne powoli zaczęły się upowszechniać w gospodarstwach domowych. Źródło: www.snakr.waw.pl, wikipedia.org |
Stan zachowania: |
średni |
Opis dźwiękowy: |
brak |
Licencja: |
 Licencja CC BY 3.0 Polska |
Drukuj
