• Wysokość: 117
• Szerokość: 30
• Głębokość/długość: 9

Opis

Brak noży.

Boki przymocowane do szatkownicy na 8 dużych nitów.

Wymiary skrzyni: wysokość – 32 cm, szerokość – 24, głębokość – 13,5

Historia     obiektu

Szatkownik (szatkownica) drewniana do kapusty. Czas powstania: I połowa XX wieku.

Szatkownice  – proste urządzenia służące do siekania (szatkowania warzyw, a zwłaszcza kapusty). Proces kiszenia zaczynał się od przygotowania beczek na kapustę. Najpierw należało napełnić wodą beczki (z drzewa liściastego), aby sprawdzić czy nie ciekną. Następnie beczki, balię, ubijak do kapusty szorowano szczotką i myto ciepłą wodą. W dniu, kiedy kapustę szatkowano beczki parzono wrzącą wodą i nakrywano lnianym płótnem, aby je dokładnie odkazić. Kapustę szatkowano ręcznie nożem, szatkownicą skrzynkową lub szatkownicą o napędzie mechanicznym do drewnianej balii i przesypywano solą. Nie dodawano do niej żadnych środków konserwujących. Z balii kapusta trafiała prosto do beczek. Na dno beczki najpierw układano małe, twarde, całe główki kapusty i posypywano garścią soli. Dalej sypano szatkowaną kapustę i ubijano drewnianym ubijakiem. Beczki zostawiano w izbie przy nagrzanym piecu na około tydzień. Codziennie trzeba było przebijać w kapuście otwory kijem, aby wyszła z niej gorycz. Po tygodniu kapustę przykrywano drewnianym denkiem, obciążano kamieniem i wstawiano do piwnicy. Pozostałe beczki z kapustą rolnicy przechowywali w „sadzawkach” w rzece. I tak kapusta spod pieca leżakowała w rzece nawet do lata. Cały czas była dobra do spożycia. Bardzo smaczne były całe, kiszone główki kapusty z dna beczki. Jedzono je chętnie i z niecierpliwością czekano, kiedy się ukażą w beczce. Nie przyrządzano ich z niczym. Brano je prosto z beczki, krajano na duże kawałki i zjadano od razu. Taka kapusta była przysmakiem dzieci.

Źródło: Mechanizacja na wsi – Kultura, Wirtualne Muzeum Gospodarstwa Wiejskiego

Stan zachowania:

Opis dźwiękowy:

Licencja: