Młocarnia sztyftowa przewoźna
| Numer inwentarzowy | Czas powstania | Wymiary w cm. |
|---|---|---|
| IPRM/ETN/129 | I poł. XX w. |
|
Opis |
Przewoźna sztyftowa młocarnia Wolskiego z wytrząsaczami, osadzona na kołach, z wytrząsaczami, sitem i napędem pasowym. Na elementach metalowych oznaczenia producenta M. Wolski i S-ka, Lublin oraz symbole numeryczne: L20, WW1. |
Historia obiektu |
„Przybyły z Saksonii przedsiębiorca Wolski w 1874 r. stworzył własny zakład produkcji maszyn rolniczych w Lublinie. Na początku XX wieku zakład przejął Mieczysław Wolski, będący postacią znaną i szanowaną wśród przemysłowców. Piastował on stanowisko prezesa Lubelskiej Kasy Przemysłowców i Rady Opiekuńczej Szkoły Handlowej w Lublinie. Wyroby z fabryki Wolskiego cieszyły się dużym uznaniem a sam zakład prosperował bardzo dobrze. Do końca pierwszej wojny światowej sporą część zamówień pochodziła z obszaru Rosji. Stały wzrost zapotrzebowania na maszyny z „Fabryki Maszyn i Narzędzi Rolniczych M. Wolski i S-ka” spowodował potrzebę utworzenia z końcem lat dwudziestych trzech oddziałów w Zamościu, Hrubieszowie i we Lwowie. Najbardziej cenionymi wyrobami Wolskiego stały się w owym czasie młocarnie, kieraty i przystawki pasowe. Młocarnie sztyftowe, ręczno – kieratowe W 18 i W 22 o masie 200kg, przeznaczone dla małych gospodarstw, dostarczane były bez wytrząsaczy. Natomiast ich przewoźne odmiany o masie 450kg, osadzone na kołach budowane były z wytrząsaczami, sitem i napędem pasowym.”
Konstruktorem pierwszej młocarni (ok. roku 1796) był szkocki inżynier mechanik Andrew Meikle. Była ona przeznaczona do mechanicznej separacji ziarna od kłosów, łodyg i łusek zbożowych. Przez tysiące lat ziarno było młócone ręcznie za pomocą cepów. Była to praca bardzo ciężka i wymagająca poświęcenia długiego czasu, młockę przeprowadzano od żniw czasami aż do wiosny, w miarę wolnego czasu. Mechanizacja tego procesu poważnie zmniejszyła nakład ciężkiej pracy ponoszony w gospodarstwie rolnym. Zasadniczym elementem młocarni jest bęben młócący, który poprzez ocieranie o część nieruchomą zwaną klepiskiem oraz uderzanie rozbija kłosy, łuski strąków. Następnie na wytrząsaczach następuje oddzielenie słomy od frakcji drobnych. Pierwsze młocarnie składały się z ramy, obudowy i zespołu młócącego. Zespół młócący składał się z dwóch wałków nagarniających zboże do bębna. Bęben to był wał obity dookoła blachą z przymocowanymi do niej drewnianymi cepami, które wybijały ziarno. Ziarno było oddzielane razem ze słomą grabiami spod maszyny. Ziarno trzeba było czyścić z plew za pomocą wialni. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku połączono zespół młócący z wialnią. Później wymyślono i dołączono do takiej młocarni – zespół czyszczący sitowy, sortownik, workowniki, podsiewacze i wytrząsacze pomostowe i klawiszowe. Młocarnie są podzielone na dwie grupy – proste i czyszczące. Młocarnie proste wykonują omłotu z grubsza tj. oddzielają słomę od ziarna, plew i zgonin. Młocarnia czyszcząca nie tylko młóci ale i czyści ziarno dokładniej a także zgoniny, plewy i słoma maja osobne miejsca wylotu z zespołu młócącego. Zespół młócący jest główną częścią młocarni. Składa się on z bębna i klepiska łukowato obejmującego bęben. W zależności od budowy bębna i klepiska młocarnie dzielimy na cepowe i palcowe (sztyftówki, kolcówki). Bębny i klepiska obudowane listwami nazywamy cepowymi; jeżeli do bębna i klepiska są zamontowane palce (sztyfty), to taki mechanizm nazywamy palcowym. Rozwój młocarń sprawił, że w II połowie XIX wieku stały się wydajniejsze. Młocarnia wymaga dużej mocy, dlatego były napędzane końmi poprzez kieraty później używano lokomobili, traktorów i silników elektrycznych (zwykle za pomocą koła pasowego i pasa transmisyjnego). W Polsce były szeroko stosowane zarówno w gospodarstwach chłopskich, PGR-ach i SKR-ach już po wojnie, ale w połowie lat sześćdziesiątych zaczęły tracić swoją robotę na rzecz kombajnów. Źródło: www.traktor.lipno.pl, www.muzeumgpe-chorzow.pl |
Stan zachowania: |
średni |
Opis dźwiękowy: |
brak |
Licencja: |
 Licencja CC BY 3.0 Polska |
Drukuj
